یک سال از قتل حکومتی ژینا امینی و قیام مردم از کوردستان و بلوچستان تا تهران و آذربایجان و گیلان و… می‌گذرد. جنبش ژینا اما مرزهای دولت/ملتی را درنوردید و در‌ مدتی کوتاه به یک جنبش فمینیستی فراملی تبدیل شد. 

​

در این یک سال بسیاری از افراد خارج از ایران در همراهی با افراد ساکن ایران خود را در قالب گروه‌ها و کلکتیوهای متعدد سازماندهی کردند. برای شنیده شدن صدای جنبش تلاش‌های مختلفی صورت گرفت. از اعتصابات و تحصن در مراکز شاخص سیاسی و اجتماعی تا برگزاری راهپیمایی‌ و تجمع‌ در شهرها و کشورهای مختلف، هر یک از ما اشکال گوناگونی از مقاومت را تجربه کردیم.

​

امروز، یعنی یک سال بعد از شروع جنبش ژینا، به نقطه‌‌ی سیاسی و تاریخی مهمی رسیده‌ایم، نقطه‌ای برای بازنگری و برنامه‌ریزی. جایی که باید از خود بپرسیم: چگونه می‌خواهیم به یک سازماندهی انقلابی دست پیدا کنیم؟

​

تغییر انقلابی مستلزم سازماندهی انقلابی است و سازمان‌دهی نیازمند برنامه‌ریزی است. جنبش‌ها برای کسب  موفقیت به استراتژی، تشکل‌یابی و برنامه‌ریزی نیاز دارند.

​

در همین راستا بازنگری نقادانه و جمعی استراتژی‌ها و چشم‌اندازها را ضروری دیدیم. لازم است که بار دیگر راه پیموده را بررسی کنیم و از خود بپرسیم:

در یک سال گذشته، چه دستاوردهایی داشته‌ایم؟ کدام نقاط را موفق می‌دانیم و استراتژی‌مان به چه تغییراتی نیاز دارد؟

چه شکل‌هایی از اعتراض را به کار بردیم و هر یک از این شکل‌ها چه تاثیری بر جنبش داشت؟  اصلاً دیاسپورا چطور و کجا می‌تواند به انقلاب ژینا کمک کند؟ آیا توانستیم توده‌های زیادی را از مردم در این سازماندهی شرکت دهیم؟ چگونه با یکدیگر کار کردیم؟ چه پیچیدگی‌ها و مشکلاتی را در همکاری‌هایمان تجربه کردیم؟ چطور با آن‌ها کنار آمدیم؟ چه نقاط ضعفی داشته ایم؟ کدام ضعف‌ها را ندیدیم؟ تا چه اندازه توانستیم همبستگی فراملی را تقویت کنیم؟ چطور می‌توانیم جنبش‌ را به سمت هرچه بیشتر فراملی‌‌تر شدن پیش ببریم؟ چگونه می‌توانیم مبارزات کارگران، زحمتکشان، زنان*، افراد کوییر و ترنس و ملل مختلف را بهم پیوند بزنیم؟ چطور می‌توان فراتر از هویت‌های گروهی و فردی برای یک زندگی با کرامت انسانی و عادلانه جنگید؟

​

برای پاسخ به این پرسش‌ها قصد داریم به‌همراه جمعی از کنشگران، کلکتیوها و اعضای جامعه‌ی مدنی در برلین گرد هم آییم تا دانش و تجاربی را که از گذشته و در جریان رویداد‌ها و حوادث یکساله‌ی جنبش تجربه کرده‌ایم با هم به اشتراک بگذاریم.

​

این کنفرانس با سخنرانی روث ویلسون، یکی از بارزترین محققین و چهره‌های جنبش الغای‌ زندان‌ها و سازمان‌دهی انقلابی شروع می‌شود. در ادامه از گروه‌های مختلف جامعه‌ی مدنی برای برگزاری کارگاه‌ها و شرکت در پنل‌ها دعوت می کنیم.؛ کارگاه‌هایی نه برای آموزش به سبک معلم و شاگرد، بلکه برای گفت‌وگو و تعامل بین همه‌ی شرکت‌کنندگان؛ به صورتی که تنها وظیفه‌ی مجری‌گری بر عهده‌ی گردانندگان باشد.